به گزارش پایگاه اطلاع رسانی خبرقم (قم نا)، حضرت آیت‌الله عبدالله جوادی آملی، امروز در درس خارج تفسیر خود در تفسیر آیات ابتدایی سوره مبارکه دخان گفت: این سوره به نام سوره دخان معروف است، اکثر سورههای از باب علم بالغلبه اسمگذاری میشود، مانند این که میگویند سورهای که در آن بقره یاد شده و سورهای که در آن انعام یاد شده است.
وی افزود: برخی سورهها در نصوص و در روایات نام دارند اما برخی سورههای دیگر علم بالغلبه است، و کتابهای تفسیری سابق میگفتند که سورهای که در آن بقره ذکر شد یا سورهای که در آن انعام ذکر شد، خدا به کتاب مبین سوگند یاد کرد که من این کتاب را در شب مبارکی نازل کردم.
مفسر برجسته قرآن کریم اظهار کرد: یک نزولی در شب قدر شده است که با نزول تدریجی تفاوت دارد، یک نزولی وجود دارد که مربوط به شب قدر است و یک نزولی است که مربوط به 23 سال است، دعای 42 صحیفه سجادیه معروف به دعای ختم قرآن است این مسأله بحث شده است.
وی با بیان این که قرآن یک جا تمام حقایق بر پیامبر(ص) نازل شد، خاطرنشان کرد: قرآن یک قضایی و یک قدری دارد، قضای قرآن همان علم اجمالی، لدنی و کلی است و یک قدری دارد که همان است که «فیها یفرق کل امر حکیم»، است، در همان قرآن هم نوشته شده است که تا موعد فلان آیه نیامده خداوند آن را نمیآورد.
حضرت آیت‌الله جوادی آملی گفت: قسم خداوند به بینه است و نه در قبال بینه، وقتی خداوند به چیزی قسم میخورد این سوگند در مقابل بینه نیست، بلکه به خود بینه است، در محاکم قضایی سوگند در مقابل بینه است که فرمود البینه علی المدعی و الیمین علی من انکر، و احتمال این که کتاب مبین کتابهای دیگر باشد بسیار ضعیف است.
وی با اشاره به این که شب قدر از قبل بوده است، اظهار کرد: خداوند بشر را به وسیله انبیا هدایت میکرد و مدبرات و تقدیرات مردم را پیش از اسلام نیز در شب قدر تعیین میکرده است اما بعد از اسلام و بعد از این که قرآن در این شب مبارک نازل شد، ارزش و اهمیت ویژهای پیدا کرد.
استاد سطح عالی حوزه علمیه قم اظهار کرد: خداوند متعال فرمود من قرآن کریم را با حمایت فرشتگان فرستادم، من حافظ فرستادم تا شیطان به هیچ وجه نفوذ نکند، این که شیطان بخواهد چیزی را کم یا زیاد کند، نمیشود، شب قدر شب قَدَر است، خداوند میفرماید که آن شب شب مبارکی است و ما همواره پیامبران را میفرستادیم و این رحمتی از جانب پروردگار است.
وی با اشاره به آیات مختلف قرآن، ادامه داد: این قرآن هم کتاب مبین است و هم تبیان است و هم این کتاب سلطان و دلیل است، سلطنت را برای قرآن کریم نازل کرد، ما سلطانی فرستادیم که سخنگوی ما باشد، منتها این سخنگو را سخنشنویی باید باشد، قرآن سخنگوی خداوند است، تنها فهم قرآن به ظواهر کلمات نیست، آن که میشنود میفهمد که گوینده چه گونه سخن گفته است.
منبع: رسانيوز
