به گزارش قم نا ، اول ماه رجب که آغاز فصل نیایش و بندگی و عبودیت است، ولادت پنجمین اختر فروزان آسمان امامت و ولایت را به همراه دارد. با میلاد خجسته‌اش که چشمه جاری و شکافندۀ علم‌ها است بیابان خشکیده دانش جوشیدن می‌گیرد و جان جویندگان علم و معرفت را از زلال پر برکت خود سیراب می‌کند. شیعه نشان افتخار دیگری بر گردن می‌آویزد و بر این پیشوای معصوم خود می‌بالد.
لقب آن حضرت، باقر یا باقرالعلوم است، دریای دانش را می‌شکافد و اسرار علوم را آشکار می‌سازد. آوازه علوم و دانش امام باقر(ع) چنان اطراف و اکناف می‌پیچد که ملقب به باقرالعلوم، یعنى شکافنده دانش‌ها می‌شود. در مکتب امام شاگردانى نمونه و ممتاز پرورش می‌یابند. امام پایه علوم اسلامی را می‌شناسد و فروع آن را درک می‌کند و آن را توسعه می‌دهد.
القاب دیگری مانند شاکر و صابر و هادی نیز برای آن حضرت بیان شده که هر یک باز گویندۀ صفتی از صفات آن امام بزرگوار بوده و امام سرآمد آن در میان مردم است.
امام در بیان و گفتار راستگوترین، در بخشش و ایثار جان در راه خدا، بخشنده‌ترین و در اخلاق و رفتار متواضع‌ترین مردم است. حضرتش در دیدار و مواجهه با مردم چهرهای گشاده و از خوف و ترس خدا دیدهای گریان دارد. هنگام بروز ناملایمات و سختی‌ها اهل بیت را جمع می‌کند و با هم ذکر می‌گویند و استغفار می‌کنند. بیشتر درآمد خود را در راه خدا انفاق و خود مانند غلامانش در مزرعه کار می‌کند. در زهد، فضل، تقوا و آشنایی با رموز قرآن، سنت، تفسیر و احکام شرع سرآمد همگان بود.
امام پایه‌گذار انقلاب فرهنگی شیعه است، گرچه انتشار معارف شیعه به دست امام صادق علیه‌السلام صورت می‌گیرد ولی به دست امام باقر(ع) پایه‌گذاری می‌شود.
در دوران امامت حضرت دولت بنی‌امیه رو به زوال می‌رود و مردم از بنی‌امیه متنفر می‌شوند. وجود افرادی مانند عمر بن عبدالعزیز، که علاوه بر اینکه نفع بزرگی برای شیعه دارد زیان بزرگی نیز برای بنی امیه داشت و اختلاف شدیدی که در کشورهای اسلامی پدید می‌آید و هر کسی از گوشه‌ای قیام می‌کند، خلفا به سرعت تغییر می‌کنند، چنانکه در مدت امامت امام باقر علیه السلام، در مدت 19 سال 5 خلیفه روی کار می‌آیند. موقعیت مناسبی برای آن حضرت که از ظلم بنی‌امیه فارغ شده است، به وجود می‌آید تا انقلاب علمی را آغاز کند و بزرگانی از عامه و خاصه در اطراف ایشان جمع شوند و حقایق اسلام، لطایف اسلام و بالاخره معارف اسلام را منتشر کنند.
از سخنان آن حضرت است که می‌فرماید: «... همانا خداوند عزوجل نگاه دارد به وسیله تقوا بنده را از آنچه عقلش بدان دسترسی ندارد.»
«... بردباری جامه شخص دانا و عالم است مبادا خود را از آن برهنه کنی.»
«... خدا بر خویش مهرورزی را لازم کرده و رحمت او بر خشمش پیشی جسته و از روی راستی و درستی به انجام رسیده، پس چنان نیست که خداوند به بندگان خشم آغاز کند پیش از آن که آنان او را به خشم آورند.»
منبع : فارس
