به گزارش پایگاه اطلاع رسانی خبر قم ،سخن از آیت‌الله آقا میرزا سید محمد برقعی قمی است؛ متولد سال 1260 هجری شمسی که در مانند چنین روزی یعنی در سیزدهمین روز از شهریور ماه سال 1310 هجری شمسی و در حالیکه تنها 50 سال از عمر شریفش را پشت سر گذاشته بود، به ملکوت اعلی پیوست و در مسجد بالاسر حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) و در نزدیکی مرقد مطهر حضرت موسس حوزه، آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی به خاک سپرده شد.

آقا میرزا سید محمد، شخصیتی است که نَسَبَش با 28 واسطه به حضرت موسی مبرقع، فرزند امام جواد (ع) می‌رسد.

جناب موسی مُبرقع، فرزند امام محمدتقی (ع) در سال 214 هجری قمری در مدینه به دنیا آمد که دارای چهره زیبا و درخشانی بود و نور از صورت مبارکش نمودار می‌شد. او را یوسف زمان می‌نامیدند که برای محفوظ ماندن از نگاه ممتد مردم، صورت مبارکش را با برقع یا همان نقاب می‌پوشانید که به همین دلیل به «مبرقع»، یعنی کسی که نقاب زده است، معروف شد.

این امامزاده در سال 256 هجری قمری به قم آمد و در همین شهر هم و در سال 296 رحلت فرمود که آرامگاه و بقعه آن بزرگوار در خیابان شهید جواد دل آذر (ره) قم، زیارتگاه دوستداران خاندان اهل بیت (ع) است.

و اما پدر آقا میرزا سید محمد یعنی آیت‌الله سید عبدالله مجتهد برقعی قمی، خود از بزرگان و اعاظم علمای قم بوده است که در زمان خود امامت جماعت مسجد امام حسن عسکری (ع) را به عهده داشت و بعد از آن به دلیل پذیرفتن مقام تولیت حرم مطهر حضرت کریمه اهل بیت (س)، نماز جماعت ایشان به حرم مطهر منتقل شد.

نکته حائز اهمیت این است که منزل آیت‌الله آقا سید عبدالله مجتهد برقعی قمی در کوچه پس کوچه‌های گذرخان قم، به عنوان قدیمی‌ترین خانه قم که در آن، عزاداری صورت می‌گرفته، شناخته شده است. آنگونه که نقل شده است از 140 سال پیش تا امروز، در این منزل مبارک و در ایام محرم حسینی، مجلس عزا برقرار بوده و همچنان هم ادامه دارد.

میرزا سید محمد اما دروس مقدماتی خود را در قم به اتمام رساند و از آنجا که در آن روزگار، هنوز حوزه علمیه قم تاسیس نشده بود، برای ادامه تحصیلات خود به نجف اشرف عزیمت کرد. او در جوار حرم مطهر امیرالمومنین (ع) این توفیق را یافت تا سال‌ها در محضر استاد الدّهر، حضرت آیت الله آخوند خراسانی تلمذ کند و خوشه برچیند که حاصل این آموخته را بعدها در کتابی با عنوان «تعلیقه علی کفایه الاصول» جمع آوری کرد.

باید گفت که درس آخوند خراسانی آنچنان پُر بار بود که آقا میرزا سید محمد تنها از ایشان بهره‌های کافی برد و پس از رحلت آن استاد منحصر به فرد، راهی قم شد و تدریس فقه و اصول را آغاز کرد.

ایشان طی سال‌ها تدریس در قم، شاگردان بزرگی را پروراند که آیت‌الله حاج میرزا ابوالفضل زاهدی قمی از آن جمله است.

آیت الله سید محمد برقعی قمی همچنین پس از ارتحال پدرش، به جای وی در حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) به اقامه جماعت پرداخت تا مجاوران و زائران کریمه اهل بیت از نفس گرم او بهره‌مند شوند.

ایشان همچنین به همراه بزرگانی مانند حضرت آیت الله شیخ ابوالقاسم کبیر قمی و حضرت آیت الله شیخ محمدتقی بافقی، کمک زیادی به موسس حوزه علمیه قم کردند تا این حوزه معظمه پا بگیرد و خدمات فراوان خود را آغاز کند.

در شأن و مقام آیت الله سید محمد برقعی قمی همین بس که آیت الله سید شهاب الدین مرعشی نجفی (ره)، ایشان را با عنوان «العالم الورع الجلیل، حجه الاسلام المیر سید محمد ابن آیت الله السید عبدالله البرقعی الرضوی القمی» یاد می‌فرماید.

همچنین بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، حضرت امام خمینی (ره) نیز، در دیدار اردیبهشت ماه سال 1364 خود با روحانیون و ائمه جمعه سراسر کشور، بر لزوم زهد و ساده زیستی علما تاکید می‌فرمایند و نام آیت الله برقعی قمی را به نیکی یاد می‌کنند که ما نیز حُسن ختام این نوشتار را، این بخش از سخنان جاودانه حضرت روح الله قرار می‌دهیم:

«در آن وقتی که ما، اوایلی که آمدیم قم، در آنجا چه اشخاصی بودند؛ شخص اول قم در جهت زهد و تقوا و اینها، مرحوم شیخ ابوالقاسم قمی، مرحوم شیخ مهدی و عده دیگری بودند و شخص نافذ آنجا و متقی، مرحوم میرزا سید محمد برقعی و مرحوم میرزا محمد ارباب بودند.

همه اینها را من منزل‌هایشان رفتم؛ آنکه ریاست صوری مردم را داشت و البته ریاست معنوی هم داشت؛ با آنکه زاهد بود، در زندگی مشابه بودند. زندگیشان مثل سایر طلبه‌ها بود؛ اگر کمتر نبود، بهتر هم نبود، تازه کمتر هم بود ... وقتی انسان در آن محیط واقع می‌شد که اینها را می‌دید، همین دیدنِ اینها برای انسان یک درسی بود.»