به گزاش قم نا ، در دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان می‎خوانیم: بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ قوّنی فیهِ على إقامَةِ أمْرِکَ واذِقْنی فیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ وأوْزِعْنی فیهِ لأداءِ شُکْرَکَ بِکَرَمِکَ واحْفَظنی فیهِ بِحِفظْکَ وسِتْرِکَ یـا أبْصَرَ النّاظرین؛ خدایا نیرومندم نما در آن روز به پا داشتن دستور فرمانت و بچشان در آن شیرینى یادت را و مهیا کن مرا در آنروز براى انجام سپاس‌گذاریت به کـرم خودت نگهدار مرا در این روز به نگاه‌داریت و پرده‌پوشى خودت اى بیناترین بینایان.

اللهم قونی فیه اقامه امرک
امام زین العابدین علیه السلام در دعای چهل و چهارم صحیفه سجادیه چنین با خداوند مناجات می‎فرمایند؛ “واعنا علی صیامه” یعنی “خدایا مرا برای روزه گرفتن در ماه مبارک رمضان یاری فرما” که اگر به مفهوم آن توجه نماییم می‌بینیم اولا به پا داشتن روزه در ماه مبارک رمضان همان اقامه امر خداوند در این ماه می‎باشد، آن هم روزه واقعی که در دعای روز اول مختصرا در مورد آن شرحی داده شد، که مجددا برای فهم بیشتر، اشاره می‎نماییم به ادامه دعا که آن حضرت می‎فرمایند: “بکف الجوارح عن معاصیک” یعنی “ما را یاری کن تا بتوانیم اعضای بدن خود را از آلوده شدن به گناه و آنچه مورد پسند تو نیست بازداریم” که این قسمت از دعا نیز نشان دهنده این است که روزه واقعی تنها پرهیز از خوردن و آشامیدن نمی‎باشد بلکه تمام اعضا و جوارح انسان باید روزه دار باشد و امر به روزه نیز از طرف خداوند امر به روزه واقعی می‎‌باشد.
ثانیا برای انجام دادن هر امری نیاز به نیرو و قوه الهی داریم چرا که “لا حول و لا قوه الا بالله العلی العظیم” “نیست نیرو و قوتی مگر (از طرف) خداوند بلند مرتبه و بزرگ” و اگر خداوند در این امر ما را یاری نکند به واقع ما در انجام اعمال (چه عبادی و غیر عبادی) با شکست مواجه خواهیم شد. پس در این روز از خداوند می خواهیم که ما را در انجام اوامرش نیرو و قوت بخشیده و یاریمان نماید... .

و اذقنی فیه حلاوه ذکرک
اگر انسان حلاوت و شیرینی عبادت و بندگی خداوند را نچشد مفهوم عبادت و بندگی و ذکر و یاد خدا را نمی‎تواند درک کند و از تاثیرات آن در حیات دنیا و آخرت محروم می‏‌ماند، به طوری که اگر انسان بتواند این مفهوم را درک کند که هنگامی که به یاد خداوند بلند مرتبه می‎باشد خداوند نیز او را یاد می‌کند و بدون واسطه خواسته های او را می‎‌شنود و اجابت می‎‌نماید، آنگاه است که می‌تواند بفهمد چقدر راز و نیاز با خدایی که به سرعت صدای بندگان خویش را شنیده و آنها را اجابت می‌کند شیرین و دلرباست، چرا که خداوند فرموده است: “واذا سالک عبادی عنی فانی قریب اجیب دعوه الداع اذا ادعان... “و هنگامی که بنده های من از من (راجع به من) سئوال می‎کنند بگو که همانا من نزدیک (آنها) هستم (به طوری که) اجابت می‎کنم خواسته درخواست کنندگان را هنگامی که (چیزی از من) می خواهد” پس در این روز از خداوند می‎خواهیم که حلاوت و شیرینی راز و نیاز با خودش را بر ما بچشان.

واوزعنی فیه لاداء شکرک بکرمک

و مرا در این روز برای ادای شکرت به کرمت مهیا ساز” خداوند در قرآن می‎فرماید: ”واشکرولی و لا تکفرون” یعنی “مرا شکر کنید و کفر نورزید” که با توجه به این آیه باید بگوییم منظور از شکر نعمتهای الهی آن نیست که دائما به زبان بگوییم “خدایا شکر” بلکه شکر واقعی آن است که از نعمتهای الهی که به ما ارزانی داشته و انعام فرموده است در مسیر طاعت و بندگی اش استفاده کنیم نه در راه معصیت و نافرمانی، که قسم اول آن یعنی طاعت و بندگی (شکر نعمت) و قسم دوم معصیت و نافرمانی (کفران نعمت) الهی است که در این روز از خداوند می خواهیم ما را برای ادای شکر نعمتهایش یاری نموده و آماده سازد... .

و احفظنی فیه بحفظک و سترک یا ابصر الناظرین
هنگامی که انسان به خداوند توکل نموده و امور خود را به خداوند بسپارد آنگاه است که خداوند او را از تسلط یافتن شیطان بر او حفظ می‎نماید و هنگامی که انسان از وسوسه‎های شیطانی محفوظ بماند دیگر گناهی از او سر نخواهد زد و دیگر آن که خداوند ستارالعیوب است یعنی عیوب انسانها را که سرچشمه از خطا و گناهان آنان دارد، می‎پوشاند مگر اینکه انسان خود پرده دری نموده و بر اثر اصرار بر گناه و خطا، عیوب خود را برای دیگران آشکار سازد، پس در این روز از خداوندی که بیناترین بینایان است و بر اعمال ما نظارت دارد می‎خواهیم که ما را از انجام گناهان و پرده دری گناهان محفوظ بدارد.

منبع : ایکنا