به گزارش قم نا ، به نقل از سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، متن روایت را به نقل از کتاب کافی نقل می‌‌کند.

عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ علیه السلام قَالَ الْقُلُوبُ ثَلَاثَةٌ قَلْبٌ مَنْكُوسٌ لَا يَعِي شَيْئاً مِنَ الْخَيْرِ وَ هُوَ قَلْبُ الْكَافِرِ وَ قَلْبٌ فِيهِ نُكْتَةٌ سَوْدَاءُ فَالْخَيْرُ وَ الشَّرُّ فِيهِ يَعْتَلِجَانِ فَأَيُّهُمَا كَانَتْ مِنْهُ غَلَبَ عَلَيْهِ وَ قَلْبٌ مَفْتُوحٌ فِيهِ مَصَابِيحُ تَزْهَرُ وَ لَا يُطْفَأُ نُورُهُ إِلَى يَوْمِ الْقِيَامَةِ وَ هُوَ قَلْبُ الْمُؤْمِنِ.

امام باقر عليه السّلام فرمود: دل ها سه گونه اند:

1- قلبی وارونه كه هيچ نيكى و خيرى در آن جاى نگيرد و آن قلب كافر است.

2- قلبی كه در آن نقطه سياهى است و نيكى و بدى در آن با يكديگر در پيكار و كشمكش مى‏باشند، دل با هر كدام از آن دو همراه باشد، بر ديگرى چيره می‌شود.

3- قلبی که باز و گشاده است، در آن چراغ هایی نور افشان است و تا روز قیامت خاموش نگردد و آن قلب مؤمن می باشد.

(الكافي، ج‏2، ص: 423)